Zo hoort dat

Nederlandse sportteams hebben er welhaast een gewoonte van gemaakt om de tweede plaats op een groot toernooi als het hoogst haalbare te beschouwen. Een doodenkele keer worden ze ergens eerste in, maar meestal niet. In het hockey, een sport diedoor slechts enkele landen serieus beoefend wordt, waarvan Nederland er een is, wil men nog weleens wat winnen, doch ook daar gaat het de laatste jaren vaak mis. Talloos zijn dan ook de beelden van hockeyfinales verloren hebbende Nederlandse dames en heren, die dan ook nog eens in huilen uitbarsten.

Het is werkelijk heel tragisch. Van de dames valt het nog enigszins te billijken, daar zij nu eenmaal van het vrouwelijk geslacht zijn en in dier voege de inherente toestemming hebben om bij het minste of geringste een vrolijk nummertje waterlanders weg te geven, maar van de heren is het vooral gênant. "Een man mag niet huilen", zong Jacques Herb al en hij had er niet voor niets een grote hit mee.

Voor aanvang van de finale van het wereldkampioenschap hockey voor dames was het Nederlands elftal favoriet en in zo'n geval kun je er doorgaans blind van uitgaan dat de Nederlanders reeds binnen vijf minuten op een onoverkomelijke achterstand gezet worden. Daar kwam nog bij dat het zestien jaar geleden was dat de Nederlandse vrouwen voor het laatst wereldkampioen waren geweest en het zo langzamerhand een slechte gewoonte was geworden om finales te verliezen. Geen wonder dus dat de dames reuzeblij waren toen ze de finale gewonnen hadden. De Australische dames, die verloren hadden, waren helemaal niet blij. Wat ze na afloop in de kleedkamer allemaal gezegd en gedaan hebben (kapstokken van de muur trekken, deuren kapot schoppen, douchekoppen door de ruit smijten), weet ik niet, maar zo lang zij in beeld waren, huilden zij niet.

09-10-2006 22.30 | Door: Arnold Kuijk

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.