En twee vingers in de neus

Onlangs was ik er toevallig getuige van hoe twee personen zaten te praten over de baan een hunner. Het leek erop alsof de ene persoon meer ervaring bij het desbetreffende bedrijf had dan de andere en er bovendien in tegenstelling tot de andere persoonnog iets te zeggen had ook. Misschien was de ervarener persoon zelfs wel de "coach" van de onervaren persoon. Van een voetbalelftal kan ik mij nog voorstellen dat het een coach nodig heeft, maar van een gewone werknemer niet. In dat geval is een ouderwetse chef ruimschoots voldoende. Een werknemer die zijn werk niet goed doet, dient per slot van rekening een keertje door zijn chef gewaarschuwd te worden, misschien zelfs wel twee keer, of afhankelijk van de personeelstekorten nog vaker, alvorens uiteindelijk te worden ontslagen.

Mocht een van eerdergenoemde twee personen inderdaad de coach van de ander zijn geweest, dan zou ik die coach willen suggereren om de analogie met de sportwereld door te trekken en de coachingsgesprekken voor de training, de kleedkamer en desnoods de wedstrijd te bewaren. Zo'n gesprek voer je niet op een bankje in het park, al was het maar omdat je nooit weet wie er meeluistert. De gecoachte persoon bleek te vinden dat hij "in dat halve jaar wel iets neergezet had". Of hij eerst iets had opgetild werd er niet bijgezegd.

En toen kwam het. Van de ander moest hij "gaan zoeken naar een manier om zijn baan te verdiepen en wat meer uitdaging" in zijn werk te vinden: "Want anders kun je het straks allemaal met je ogen dicht." Het werd gezegd alsof het verwerpelijk was, terwijl het mij toch echt een goed idee lijkt als iemand zijn vak zo goed beheerst dat hij het met zijn ogen dicht nog kan uitoefenen.

22-05-2007 22.30 | Door: Arnold Kuijk

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.