Blaffende koeien bijten niet (VIII)
Wat vooraf ging: een honderdentweejarige kersverse moeder en haar lijfwacht bevinden zich in het ziekenhuis, alwaar zij zich een beetje vervelen. De vraag doet zich voor, of je aan wedstrijden moet meedoen als je toch niet kunt winnen. "Gelukkig kan ik heel goed scheten laten en dat blijft altijd
wel leuk, maar voor de rest heb je gelijk, zei Oma, "en dat is
ook wel weer echt vervelenend dan. Maar toch, ik weet niet, het zal hem
in die machine zitten. Dat ik daar niet tegen kan. Als ik iets
doe en ik word onder alle omstandigheden verslagen door
een dom en moedwillig apparaat, dat gaat mij gewoon te ver.
Apparaten zijn per definitie dom, want ze worden geacht maar een
ding goed te kunnen en dat is datgene waar ze voor gemaakt zijn.
Dus als er een schaakapparaat is, dan hoort dat goed te kunnen
schaken. En dan is het zonde van je tijd om het daar tegen op te
nemen. Je gaat ook geen schetenwedstrijd houden tegen een schetencomputer."
"Ja maar Oma, u hoeft toch niet
tegen een apparaat te schaken, u hoeft het alleen maar tegen mij op
te nemen, en ik kan ook niet schaken."
"Waarom zouden wij dan in
vredesnaam gaan zitten schaken, als ik het niet kan en jij ook
niet? Dat is dan toch wel een heel domme tijdspassering,
niet?"
"Ja, dat is waar, maar wat moeten we dan? U mag hier nog
niet weg vanwege de gezondheid en de baby, en ik moet hier
blijven om de persratten annex dito muskieten buiten te houden. Kunnen we
dan niet iets anders doen?"
"Ik zie ik zie wat jij niet
ziet soms? Een goed boek lezen, dat zou nog wel gaan misschien,
maar dat ik is ook wel erg saai. Wat doen andere mensen zoal in
het ziekenhuis.?"
"Ziek zijn, neem ik aan."
"Ja, hèhè, maar voor
ontspanning, of als bezigheid? Ligt iedereen dan altijd maar te
borduren en te macrameeën? Of liggen ze de hele dag te slapen?"
"Ik zou het niet weten oma. Ik zou het werkelijk niet
weten."
In de gang stond het ondertussen weer zwart van de fotografen en journalisten. De deur zou elk moment kunnen open gaan en zo'n wereldprimeur "VROUW KRIJGT BABY" wil iedereen wel in chocoladeletters op de voorpagina hebben. De inwendige mens bleek echter ook wat te willen en televisiejournalist Johan Pi, bij zijn collega's beter bekend als "Johan met de korte achternaam" gaf dan ook zijn microfoon aan zijn geluidsman met de woorden: "Ik ga even een kopje koffie halen in de kantine. Gaan jullie mee?" De cameraman, de geluidsman en paar collegajournalisten volgden hem.
31-07-2005 15.17 | Door: Een Schrijver
Reacties
Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.