Leuterzomer 2004

Eens in de vier jaar komt er een zomer voorbij die voor de televisiesportliefhebber je van het zou kunnen zijn, mits hij voldoende vakantie heeft. Roland Garros, Wimbledon,Giro, Tour de France, EK voetbal, Olympische Spelen (of Olumpisch, zoals sommige mensen en Erica "ben ik in beeld?" Terpstra zeggen), Vuelta, kaatsen en de WK sjoelbakken vanuit Garmisch Partenkirchen. Alles voor een groot deel rechtstreeks op de buis. Wat wil een mens nog meer.

Welnu. Een mens kan ook minder willen. Veel minder. Minder reclameblokken. Minder herhalingen van de hoogtepunten van de dag terwijl er elders nog hoogtepunten aan het plaatsvinden zijn. Minder voorbeschouwingen. Minder nabeschouwingen. Maar bovenal: minder commentaar en minder commentatoren.

Lang geleden had je in Nederland (kindertjes opgelet!) niet alleen geen teevee, je had nog niet eens radio, want die moest nog uitgevonden worden. Wel had je protestanten en katholieken, socialisten en liberalen, hoeken en kabeljauwen, schieringers en vetkopers. Die hadden allemaal hun eigen kranten, waarin ze konden lezen wat ze moesten denken. Toen nu de radio bruikbaar genoeg was, kregen alle groepen hun eigen omroep, zodat ze voortaan ook konden horen wat ze moesten denken. Dat was heel nuttig.

Maar ja, er waren ook mensen die niet van denken hielden. Voor die mensen werden er muziek en sport uitgezonden. Men besloot dat er bij muziek ook informatieve praatjes hoorden, over wie de artiesten waren en zo meer. Bij de sport hoorde natuurlijk enige uitleg, want alleen mensen die opgegroeid zijn naast een voetbalstadion, zijn in staat om op het gehoor een wedstrijd te volgen. Bij wielrennen is het nog erger, aangezien het geluid van banden op de weg niet veel verraadt over de samenstelling van de kopgroep.

Toen kwam de teevee. En teevee werd radio met plaatjes. En dat is heel ergerlijk. De radiocommentatoren werken nu voor de teevee. Als de kopgroep uit drie herkenbare renners bestaat, die duidelijk van een nummer voorzien zijn (alsof de liefhebber dat nodig heeft, maar a là) en wier namen ook nog met regelmaat onder in beeld staan, blijven de commentatoren ons toch alles vertellen, wat we zelf allang hadden gezien. Hetzelfde geldt, mutatis mutandis, voor een mooi doelpunt bij het voetbal en honderdtachtig punten bij het pijltjesgooien.

08-09-2004 14.21 | Door: Arnold Kuijk

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.