Het is maar televisie. Lees eens een boek (XXXVII) - Lijmen en Het Been

Wij menen ooit de volgende cartoon gezien te hebben: twee mensen zitten in de bioscoop. Op het scherm speelt zich een bruiloft af. Zegt de ene toeschouwer tegen de andere: "En dan te bedenken dat ze elkaar in het boek niet eens tegenkomen." De meeste boekverfilmingen lijden aan het euvel dat door deze cartoon zo schrijnend duidelijk gemaakt wordt: ze houden zich niet aan het verhaal en aan de karakters van de personages. Daarom kijken wij liever niet naar de verfilming van boeken die wij kennen. Laat die regisseurs en scriptschrijvers dan zelf een verhaal verzinnen, als ze het boek niet goed genoeg vinden.

Onlangs was er op de televisie een film te zien, die Lijmen/Het Been heette. Die film is "gebaseerd op" twee boeken van Elsschot, te weten Lijmen en Het Been (ondanks het feit dat die beide titels vaak in een adem genoemd worden en ook gezamenlijk te koop zijn, vinden wij niet dat het daarom geen twee boeken zijn. Als Elsschot had gewild dat wij het als een enkel boek hadden opgevat, had hij bij het verschijnen van Lijmen in 1924 duidelijk moeten zeggen: "Pas op! Dit is slechts een half boek." Bij de uitgave van Het Been in 1938 had hij dan kunnen vermelden: "Hehe, eindelijk af, dat boek." Zover wij weten, heeft hij dat niet gedaan. Veel maakt het trouwens niet uit).
Binnen een paar minuten hadden wij weggezapt, daar wij behalve de namen niets uit het boek herkenden. Wat een aanfluiting.

Het boek van de dag is vandaag Lijmen. Wij gaan hier nu eens niet de flaptekst citeren en we vertellen ook niet waar het verhaal over gaat (alsof u dat niet allang weet, want het boek is een klassieker), maar typen onze favoriete passage over, die wij elk jaar vlak voordat wij besluiten niet op vakantie te gaan even herlezen (Boorman en Laarmans bekijken een advertentie van reisbureau Orient. Boorman is aan het woord):

Sluwe lui, doorkneed in publiciteit, maar toch zal ik het met ze proberen, omdat het nu de geschikte tijd is wegens de in aantocht zijnde vakantie. Confort moderne. Af en toe krijg je in de stad een plukje van die Orientmensen te zien, in een of andere Jan Plezier. Die midden in zitten horen de stem van de gids wel, maar kunnen niets onderscheiden en die aan de buitenkant worden beregend, of snakken naar drinken als de zon schijnt. In aller ogen staat te lezen hoe ze naar huis verlangen, maar dat gaat niet, zie je, want de hele tocht is vooruit betaald en zij moeten mee, weken of maanden lang, tot het bittere eind. Wanneer zij zich bij Orient aanbieden om over een vakantietochtje te praten, dan krijgen de stakkerds heerlijke platen in kleurendruk te zien, met bergen als zilver, meren van louter azuur en zonsondergangen om van te huilen. Hoe verder het land, des te mooier de prent, want aan lange reizen wordt het meest verdiend. Een gezelschap van honderdvijftig mensen, dat voor een plezierreis van dertig dagen uitgezonden wordt, levert een extraatje van duizend frank op, indien Orient er in slaagt één ei per dag en per man uit te sparen. Misschien zet ik zelf nog wel eens zo'n reisbureau op.

04-08-2005 15.36 | Door: Cpt. Iglo

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.