Peter Breedveld heeft weer wat te zeuren

Zoals wij de vorige keer al zeiden, maakt Peter Breedveld de laatste tijd een weinig geïnspireerde indruk. Wij krijgen sterk het gevoel dat hij alleen nog maar stukjes schrijft uit macht der gewoonte, zoals dat zo mooi heet, en derhalve uitsluitend nog zeurt om het zeuren. Wij gaan nu ‘Free mind control‘ met u kloosrieden, dan begrijpt u daarna misschien wat wij bedoelen.

“In Londen worden bij de metroingangen altijd gratis kranten uitgedeeld; The Daily Star, The Evening Standard, enzovoort.“

Wij kunnen dit niet uit eigen ervaring bevestigen. De laatste keer dat wij in Londen waren, werd daar in ieder geval bij de metroïngangen die wij gebruikten niets uitgedeeld, dus ook geen kranten. Misschien waren de uitdelers net even pauze houden, je weet het niet. Het kan ook zijn dat Peter ‘ik generaliseer altijd’ Breedveld een keer een gratis krantje gekregen heeft en dat extrapoleert. Misschien heeft zijn mededeling een functie, die ons in het verloop van het stukje duidelijk zal worden.

“Bij het metrostation op Oxford Circus stond gisteren ook een man met een megafoon.“

Moeten wij hieruit concluderen dat er niet alleen gratis kranten, maar ook gratis megafoons worden uitgedeeld? Was de man zijn gratis kranten aan het uitdelen met behulp van zijn megafoon? Stond de man met zijn megafoon de krantenuitdelers te pesten?

“Hij had zo’n gele reflecterende jas aan en zag er uit als een brave huisvader van middelbare leeftijd: netjes gekleed, keurig gekapt.“

Weet u wat wij denken? Die gratis kranten hebben er gewoon helemaal nix mee te maken, dat denken wij. Op grond waarvan Peter ‘ik weet dat gewoon’ Breedveld weet hoe een brave huisvader van middelbare leeftijd er uitziet, wordt niet een twee drie duidelijk, evenmin als de zin van de opmerking dat de man er uitzag als een brave huisvader van middelbare leeftijd. Peter ‘eenvoud is mij te simpel’ Breedveld had ook gewoon kunnen zeggen dat de man netjes gekleed en keurig gekapt was, hoewel wij zo’n gele reflecterende jas niet associëren met netjes gekleed zijn.

“Hij sprak over de erbarmelijke staat waarin onze samenleving verkeert, en onderbrak zijn preek af en toe met de mantra’s “Free Evening Standard, free government propaganda.“

Ach zo. Daar komen die gratis kranten weer om de hoek kijken. Eigenlijk had Peter ‘het kon echt niet korter’ Breedveld dus beter kunnen schrijven: “Toen ik langs de ingang van de metro kwam, werden daar gratis kranten uitgedeeld en stond er een op het oog nette man met een megafoon onzin te verkondigen”. Of woorden van gelijke strekking.

“Free Evening Standard, free mind control.”“

Ach, welja. Laat die man toch.

“We passeerden hem op weg naar het warenhuis Selfridges, als mind-gecontrollede consumentenschapen.“

In deze zin deelt Peter Breedveld mede dat hij niet alleen was en dat hij ging winkelen. Waarom hij daaraan meent te moeten toevoegen dat hij niet echt een reden had om te gaan winkelen, ontgaat ons, tenzij hij de lezer wil laten weten dat hij een net geleerde term meteen in een zin kan verwerken. Knap hoor.

“Toen we een halfuur later weer over Oxford Circus liepen, op weg naar een afspraak met de Libanese schrijfster Hanan Shaykh in Club Groucho, zagen we dat de man de volle aandacht had van twee bobbies.“

Wij krijgen sterk de indruk dat het Peter ‘let op mij’ Breedveld helemaal niet om die man te doen is, noch om die gratis kranten, maar wel om Peter ‘anderen boeien mij niet’ Breedveld. Wij moeten vooral weten dat hij in Londen geweest is, bij Selfridges, op Oxford Circus en in Club Groucho en dat hij een afspraak had met een Libanese schrijfster. Peter ‘de provinciaal’ Breedveld is kennelijk zo van dat alles onder de indruk dat hij aanneemt dat zijn lezers dat ook wel zullen zijn.

“De man stond op een verhoging, zijn preekgestoelte, als het ware, en de bobbies moesten dus omhoog kijken.“

Hoe hoog was die verhoging? Wat was het voor verhoging? Van welk materiaal was hij gemaakt? Dat is essentiële informatie die ons onthouden wordt. Als het bijvoorbeeld een eenvoudig kistje was, komt het ons merkwaardig voor dat de bobbies met hem gingen staan praten in plaats van eenvoudig het kistje onder hem uit te schoppen.

“Eén van hen grijnsde alleen maar spottend, de andere was duidelijk geïrriteerd.“

We kunnen het niet controleren, dus vooruit: we nemen het voor waar aan.

“Hij zei tegen de man dat hij hem niet had bedreigd.“

We vallen kennelijk middenin het gesprek. Dat valt Peter ‘ik was naar Selfridges’ Breedveld niet te verwijten.

““O nee?” vroeg de man.“

Geen sterke reactie.

“Hij sprak op beheerste toon en blaakte van zelfvertrouwen.“

Peter ‘de amateurpsycholoog’ Breedveld is volgens ons niet in staat aan iemands uiterlijk te zien hoe het staat met het zelfvertrouwen van de desbetreffende persoon. Wij ook niet, maar wij pretenderen dan ook niet dat wij er wel toe in staat zijn. Of Peter ‘de talenman’ Breedveld goed is in het beoordelen van iemands toon in een vreemde taal, weten wij niet.

““Hoe zou u het noemen als ik tegen u zou zeggen dat ik u achterin een busje stop, u meeneem naar een u onbekende plek om daar in een cel even een ‘babbeltje’ met u te hebben? (je kon de aanhalingstekens om ‘babbeltje’ (‘chat‘) echt horen).“

Wij nemen aan dat een van de agenten zoiets dus tegen de man gezegd heeft.

““Hoe zou u dat noemen, zou u dat geen dreigement noemen?”“

Hij dus wel.

“We sloegen het tafereeltje van een afstand gade.“

Neen, echt? Jeetje.

“Ik heb niet meegekregen waarom de man de aandacht van de bobbies had getrokken.“

Ook niet even gevraagd aan de andere omstanders? Of waren er geen andere omstanders?

“Iets met ‘holy Christmas‘, waar hij kritiek op had gehad of zo.“

Doet het er iets toe?

“De geïrriteerde bobby begon uit het wetboek te citeren: “Now look here, it says in section eight four…”“

Hoe weet Peter ‘de jurist’ Breedveld dat de agent uit het wetboek citeert, en niet uit een plaatselijke politieverordening, of iets anders?

“De andere bobby bleef maar grijnzen, met zijn armen over elkaar.“

Dat moet hij niet te lang doen, want dan krijgt hij kaakkramp.

“We moesten door, anders zouden we te laat komen op onze afspraak.“

Dat we wel even weten dat Peter ‘ik ben een belangrijk man’ Breedveld een heel belangrijke afspraak had.

“Ik bedacht dat de man met de megafoon in Nederland waarschijnlijk allang tegen de grond zou zijn gewerkt en een paar knietjes zou hebben gekregen, uiteraard door minstens acht agenten, in allerijl opgetrommeld.“

Op grond waarvan bedacht Peter ´de lasteraar’ Breedveld dat?

“Met z’n bijdehandte grote mond.“

Zo bijdehand was die man anders niet, meenden wij geconstateerd te hebben.

“Niet lang geleden zag ik voor het Amsterdamse Centraal Station een oude, breekbare man door twee potige agenten een busje ingedragen worden.“

Zou dat het incident zijn dat voor Peter ‘anecdotisch bewijs is het beste bewijs’ Breedveld de aanleiding was om te denken dat die man in Londen door de Nederlandse politie anders behandeld zou zijn dan door de Engelse?

“Verderop stond zijn scootmobiel, met daar omheen een stuk of vier agenten, ongetwijfeld aangerukt met het politiebusje, vlakbij geparkeerd.“

Suggereert Peter ‘wat ben ik toch een klootzak’ Breedveld hier nou echt dat die man in Amsterdam zonder enige aanleiding door zes agenten uit zijn scootmobiel geschopt en geslagen is om daarna te worden opgebracht? Heeft Peter ‘ik zie wat ik zie’ Breedveld ook daar niet de moeite genomen even te informeren wat er aan de hand was? Neen, natuurlijk heeft hij dat niet. Want zo is Peter.

Samenvattend en concluderend durven wij te stellen dat Peter ‘niets te melden’ Breedveld met zijn vrouw meemocht naar Londen, wat hij zo geweldig vond dat hij het ons wilde laten weten en wat hij meende te kunnen combineren met een verhaaltje over iets wat hij in Amsterdam gezien had. Zoiets levert bij die man een zeurverhaal op, maar dat komt doordat alles bij die man een zeurverhaal oplevert. Best sneu eigenlijk.

19-12-2013 13.59 | Door: De Grote Vrager | Categorie: Aluhoofddeksels, Engeland, Groucho, Juridisch, Kranten, Personen, Toerisme, Webzijden