Arouwad Awards

Arouwad Awards? Wat zijn dat? Wij hadden er nooit van gehoord, dus gingen wij even zoeken en wij hebben nog iets gevonden ook. Maar niet veel. De vermoedelijke thuispagina van het evenement, als het dat is, is een Facebookpagina en dat vinden wij nooit een goed teken, maar dat komt doordat wij Facebook een stomme idioot vinden, dus dat zegt nix.

Wat naar ons idee wel iets zegt, is dat er op de webzijde van de Arouwad Awards niet te vinden is wat de Arouwad Awards zijn of moeten voorstellen. Dat vinden wij een hinderlijke omissie. De enige informatie op de infopagina luidt “Arouwad Awards Festival!”. Dat vinden wij geen informatie, eerlijk gezegd. Zelfs voor info is het aan de te korte kant. Als je dan ook nog bedenkt dat het evenement volgens eigen zeggen zijn eerste seizoen beleeft (“#‎ArouwadAwards‬ at the first season!“) begint de vergelijking met de evenementen van Christian Houkes zich op te dringen. Wij krijgen sterk de indruk dat het hele gebeuren een publiciteitsstunt was van het Hilton Habtoor, dat wilde laten weten dat het een nieuw zaaltje geopend had, te weten de Emirates Ball Room. Of het was de Habtoor Emirates Ball Room, dan wel de Ball Room in het Hilton Habtoor Emirates, daar willen we afwezen.

Maar, zo vraagt u zich af, want u is intelligent, waarom dan geschreven over de uitreiking van de prijzen bij de bingo in het een of andere dorpshotel? Wel nu, wij kwamen hierop doordat Peter Breedveld op Twitter meldde dat de onbetrouwbare Hassnae Bouazza ook een keertje bingo had mogen roepen. Hij formuleerde het anders en hij was heel erg gepikeerd dat niemand er aandacht aan besteedde.

Zijn eigen bolle Hassnae heeft er wel een stukje over geschreven en dat gaan wij even kloosrieden. Het heet ‘Arouwad Awards‘ en het eerste wat wij zien is een foto, met als onderschrift: “Glitter, glamour en een overdaad aan Libanese schonen afgelopen zondag tijdens de eerste Arouwad Awards in Beiroet.”

Wij vinden zeuven vrouwen op een foto waar ook tien mannen op staan niet echt een overdaad aan al dan niet Libanese schonen, en als een van de dames op de foto dan zo’n tien procent van het oppervlak van de afbeelding voor haar rekening neemt, neemt voor ons het aantal schonen al meteen met één af.

“Je zult je de lichtelijke ongerustheid kunnen voorstellen: Beiroet, Libanese vrouwen en beroemdheden, rode loper en dan daartussen mijn aardse verschijning met al mijn hardnekkige, maar ook liefdevol gevoede rondingen.“

Aldus Hassnae ‘de moddervette’ Bouazza, wier definitie van “aardse verschijning” misschien enigszins verschilt van de onze, hoewel wij ook niet echt van een ‘buitenaardse’ of ‘bovenaardse’ verschijning zouden willen spreken en monsterachtig op zich ook wel aards te noemen valt.

“‘Wil je geen make-up op’, flapte de jonge kapper die mijn haar had gedaan eruit toen ik uit de lift stapte.“

“Flapte de jonge kapper eruit”? Misschien vroeg hij het zich gewoon in gemoede af, omdat hij dacht dat er nog iets te redden was, of dat er met de juiste mekup in ieder geval een deel van de aandacht zou kunnen worden afgeleid van de omvang van Hassnae ‘ik sta op de lijst van Greenpeace’ Bouazza.

“Een minuutje later merkte mijn gastvrouw verschrikt op dat ik niet opgemaakt was.“

Oh, wacht: het was een handigheidje. Juist door zich niet op te maken had Hassnae ‘Fiona’ Bouazza ervoor gezorgd dat haar hoofd de aandacht trok en niet haar romp, haar armen of haar benen.

“Voor mijn doen was ik opgedoft: kanten jurkje, hakjes van Bruno Magli, tasje van Chanel, ring en bracelet van Tiffany’s, lipstick van Tom Ford en mascara van Dior.“

‘Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding’, kent u die uitdrukking? Of ‘Je ken een hoop stront paars verruve, maar ut blijf een hoop stront‘? Jurkjes, hakjes, tasjes, ringetjes, braceletjes, lipstickjes en mascaraatjes zijn uiteindelijk niet meer dan een uitgebreide versie van een gouden ring en paars verven, dus ze helpen niet. Er zijn gevallen waarin plastische chirurgie nog uitkomst biedt, maar in dit geval zouden wij zeggen: transplanteer de hersenen naar een mooier lichaam, want dat is de kleinste en makkelijkste operatie.

“Wie zelfvertrouwen wil, moet niet naar Beiroet.“

Of zich minder volvreten, dat helpt ook.

“Ik was er op uitnodiging van kunstenaar Tarik Sadouma wiens beeld zou worden geveild tijdens de speciale avond die uitgezonden wordt door MTV Libanon.“

Ach zo, het was een veiling voor MTV Libanon. Hoewel het eigenlijk niet bij kloosrieden hoort, hebben we even op Twitter gezocht naar Arouwad MTV en dat leverde drie twiets op. Dat is weinig.

“Mij was gevraagd iets te vertellen over het beeld van Tarik – maar dan niet wat ik zelf had voorbereid.“

Als ons gevraagd zou worden iets te vertellen en wij zouden iets voorbereid hebben, dan zouden wij heel boos worden als onze voorbereiding voor niets geweest bleek te zijn omdat we andermans text moesten voorlezen. Sterker nog: wij zouden onze medewerking aan het desbetreffende evenement onmiddellijk staken en de organisator een proces aandoen. Maar ja, wij hebben enig eergevoel en hoeven onszelf niet paars te verven of van hakjes, jurkjes, tasjes, ringetjes en braceletjes te voorzien voor ons zelfvertrouwen. Dat scheelt enorm.

“Terwijl de persattaché van de organisatie ‘s middags een hamburger naar binnen werkte, kreeg ik aanwijzingen wat te zeggen.“

En dat pikte ze dus? Dan heb je inderdaad weinig zelfvertrouwen.

“De avond zelf was er een van overdaad, Arabische ongeorganiseerdheid en achter-de-schermen-hysterie.“

Geen idee wat wij ons daar bij moeten voorstellen.

“Mijn praatje en de presentatie van het beeld stonden gepland voor het eind, maar al vroeg in de avond kwam de persattaché schreeuwend naar me toe dat ik op moest.“

De persattaché? Zou het niet gewoon de regieassistent geweest kunnen zijn, of de floormanager?

“En toen stond ik daar.“

Goed zo.

“Ik hoorde mezelf, maar nog luider was het publiek dat met elkaar in gesprek was aan de grote dinertafels.“

Oftewel: het evenement stelde zo weinig voor dat zelfs de malloten die er speciaal voor naar het zaaltje waren gekomen er niet in geïnteresseerd waren. Of misschien waren ze er niet speciaal voor naar het zaaltje gekomen, maar was het hun door de strot gedouwd in het kader van een bedrijfsuitje en zaten ze onder elkaar te bespreken dat ze volgend jaar toch liever een paar jongleurs wilden hebben, die dan een voorstelling konden geven, alsmede een jongleertraing van een half uur.

“Een aantal mensen keek me aan, voor hen bleef ik praten, terwijl het stemmetje in mijn hoofd zich afvroeg wat ik daar deed.“

Les 1 van ‘Spreken in het openbaar’: altijd vlak over de hoofden heenkijken, zodat iedereen denkt dat je hem aankijkt. Les 2: hou je aandacht erbij en laat je niet afleiden door de vraag ‘wat doe ik hier in vredesnaam?’. Als je je dat op dat moment staat af te vragen, doe je er misschien wel iets, maar doe je het zeker niet goed.

“Na de introductie van het beeld, kreeg ik van de spreekster een prijs uitgereikt voor mijn werk over de Arabische wereld.“

Jeetje. Een prijs. Bij Stommeling Jones op de atletiek hebben ze een paar keer de ‘Gouden Spike’ uitgereikt, omdat de voorzitter bedacht had dat hij zijn oude spikes niet hoefde weg te gooien, maar met goudverf kon bespuiten, zodat ze een leuk extraatje hadden ter opluistering van de ALV. Die prijs kreeg tenminste nog aandacht in het clubblad, denken wij.

“Ik had een dankwoordje over de grensverleggende kracht van kunst en cultuur en de internationale erkenning waar Arabische sterren zo naar talen.“

Wij denken niet dat iemand voor wie kunst en cultuur vreemde begrippen zijn er een praatje over zou moeten houden, maar wij zijn desondanks benieuwd wat Hassnae ‘ik weet toevallig alles van kunst en cultuur’ Bouazza er over gezegd heeft.

“Maar de persattaché had erop aangedrongen dat ik alleen dankjewel zou zeggen.“

Goed. Die man kende haar en nam haar tegen zichzelf in bescherming. Dat is toch netjes. Of ze hadden gewoon haast en wilden de minst fotogenieken het snelst uit beeld, dat kan natuurlijk ook.

“En dat deed ik dus ook.“

Ze moest wel.

“Met het gevoel onzichtbaar te zijn geweest, ging ik terug naar mijn tafel.“

Als ze werkelijk onzichtbaar is geweest, vinden wij dat een prestatie van niet geringe omvang.

“Ik at van het eten, ik vermaakte me met de andere tafelgasten.“

Wat moet je anders, nietwaar?

“Ik poseerde met de groep winnaars aan het eind van de avond.“

Om uw geheugen even op te frissen: het betrof hier de veiling van een beeld. Wij krijgen sterk de indruk dat Hassnae ‘ik moet altijd en overal centraal staan’ Bouazza dat even vergeten was en dacht dat de avond om haar draaide.

“En al die tijd voelde ik me onzichtbaar.“

Ja, onzichtbaar. Dat wisten we al.

“Ondanks dat andere laureaten en gasten naar me toe kwamen, hun waardering uitten en in contact wilden blijven.“

Waar hadden die anderen hun prijzen voor gekregen? Ook op het juiste moment BINGO! geroepen?

“Pas toen ik de stortvloed aan ontroerende Twitterreacties zag en de foto’s en verslagen in de Arabische pers, drong het eindelijk tot me door.“

Wij hebben op Twitter vooral spotternij waargenomen.

“Ik had zomaar een prijs gewonnen voor mijn stukken over de Arabische wereld.“

“Zomaar” lijkt ons de juiste formulering. Daarmee willen wij niet zeggen dat ‘zomaar’ niet geinig kan zijn, want het dochtertje van onze stagiaire kreeg gisteren bij haar Happy Meal zomaar een Minion cadeau en vond dat leuk. Dat de Minion ook nog geluid had moeten maken en dat zijn armpje had moeten bewegen als je hem aanzette, besefte ze pas later, net zoals toen pas tot haar doordrong dat de batterijen al leeg waren toen ze het ding kreeg. Maar ach, over iets wat je zomaar krijgt, moet je niet klagen, dat snapte ze ook wel.

“Niet in mijn eigen Nederland, maar in een Arabisch land.“

Aldus Hassnae ‘wat is dit toch een kutland’ Bouazza.

“In Libanon.“

In een zaaltje, bij MTV, godbetert.

“Erkenning.“

Zomaar.

“God, wat was ik dankbaar.“

Een kinderhand is gauw gevuld.

29-07-2015 12.21 | Door: De Grote Vrager | Categorie: Arabische wereld, Atletiek, Cultuur, Film, Kunst, Televisie, Webzijden