Blaffende koeien bijten niet (XXXVIII)

Er werd geklopt. "Donder op", zei Gerald, die achter de deur stond. "Hier wordt geslapen." Aan de andere kant van de deur klonk een opgewekte lach en iemand probeerde de deur met een energieke zwaai te openen, maar werd hierin belemmerd door Gerald, die gewoon was blijven staan waar hij stond. Gerald pakte de deurkruk vast en gaf er een forse ruk aan, terwijl hij een pasje schuin naar achteren deed en zijn lichaam een kwartslag draaide. De verpleegster die hier kennelijk niet op gerekend had, werd door deze actie de kamer binnengeslingerd en kwam tot stilstand tegen het bed. "Au!" riep ze. "Eigen schuld", antwoordde Gerald, terwijl hij haar overeind hielp. "Had je maar op moeten donderen."

"Goeiemorgen mevrouw Lefhebber", sprak de verpleegster met heldere stem en trok haar uniform recht. Ze liep naar het raam en opende de gordijnen. De opkomende zon zette de kamer in een oranje gloed. De wekker gaf aan dat het half zeven was. "Dat maak ik zelf wel uit", zei Oma Lefhebber nog voor ze haar ogen geopend had. "Ik ben blij dat we vandaag naar huis gaan, want die concentratiekampmentaliteit hier ben ik namelijk wel goed zat, zo ondertussen. Hebben we daar de oorlog voor gewonnen. Wat is dat voor onzin dat ik op mijn leeftijd om half zeven gewekt moet worden door iemand die er voor wordt betaald om mij te verzorgen, aangezien ik daar tijdelijk zelf te zwak voor ben. Maar dat ik lichamelijk niet honderd procent ben, wil echt niet meteen zeggen dat ik tot de klasse der geestelijk minvermogenden zou zijn toegetreden hoor." "Pardon?" zei de verpleegster. "Ik ben niet achterlijk", zei Oma. "Ik lees nog steeds zonder bril en ik fiets altijd nog op het gehoor, zonder dat mij ooit iets is overkomen. Bovendien ben ik zeer wel in staat de positie van mijn aandelen op de beurs in de gaten te houden en mijn eigen potje te koken. Als die malle arts niet anders had bepaald, was ik gewoon in mijn eigen huis bevallen."

"Zijn wij in een slecht humeur Oma?" vroeg de verpleegster. "Wij zijn in ieder geval wat traag van begrip, en wij spelen met ons leven", antwoordde Oma. "Wij moeten ons namelijk niet als een klein kind proberen te behandelen , ander krijgen wij hun op ons dak", sprak zij, wijzend op Gerald. "En zij zijn net zo eng als zij eruit zien. Is die scheelheid van ons trouwens con- of divergent? Hoeveel vingers steek ik op?" "Foei Oma", zei Gerald, "u moet geen obscene gebaren maken hoor, dat vindt die mevrouw vast niet leuk, en dan krijgen wij last."

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.