Blaffende koeien bijten niet (62)

Toen Jan op het vliegveld aankwam, trof hij daar zijn Oma en Gerald aan op het terras, geflankeerd door twee heren die die zich voorstelden als Bert en Bart.
"Welnu", zei Jan, "is de heer Guinness nog niet gearriveerd?"
"Neen", zei Oma, "maar hij kan hier elk moment op zijn fiets de hoek om komen zeilen."
"Dat mag dan wel een beste bakfiets zijn, want hij moet toch vijftig kratten van dat bier meebrengen, is het niet?"
"Jazeker, als beloning omdat je in dat boek wilt staan."
"En als beloning voor de prestatie natuurlijk."
"Maar de meeste records in dat boek zijn helemaal geen prestatie, dat overkomt je gewoon. De langste man ter wereld, de man met de meeste overleefde blikseminslagen in zijn hoed."

"Ja, en het wereldrecord dominostenen laten omvallen ook zeker. Goh, het is een regenachtige zondagmiddag, laat ik eens al mijn achtmiljoenéénhonderdvijfenzeuventigduizend dominostenen in wonderlijke figuren rechtop zetten op de volstrekt perfect geëgaliseerde vloer van deze voor alle publiek afgesloten hangar. Och, wat vervelend nu, daar doet iemand een deur open, en nou valt alles zomaar om. Gelukkig is er toevallig een mijnheer van Guinness op bezoek, met vijftig kratten bier. Dan kan ik mijn verdriet even verdrinken, maar toch blijft het lullig. Wat zegt u mijnheer Guinness, kom ik nu in het boek? Dat is een geluk bij een ongeluk."
"Jan, jongen, jij bent niet voor niets mijn favoriete kleinzoon."
"Ik ben uw enige kleinzoon."
"Dat helpt ook natuurlijk, maar toch. Die kritische zin, en die analytische gave, dat schept een band. Ik had het vanochtend nog met Gerald over de zin van het bestaan, en ik weet zeker dat jij de enige bent aan wie ik dat zou kunnen uitleggen."
"Die", zei Jan.
"Correct", sprak Oma, "aan wie ik die zou kunnen uitleggen."

"Oma", zei Jan, terwijl hij een bezwerend gebaar maakte, "doe het niet. De laatste keer dat ik daarover heb nagedacht, was in het eerste jaar van mijn studie, en toen ben ik er knettergek van geworden. Of bijna, dat weet ik niet meer. In ieder geval heb ik toen besloten dat de zin van het bestaan in ieder geval niet zit in het zeuren erover."
"Zie je wel", zei Oma tegen Gerald, "wat heb ik je gezegd?"
"Knap hoor", zei Gerald.

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.