In de grote holle leegte

In het ene beroep is het makkelijker frauderen dan in het andere. Onlangs werd er in Utrecht een klusjesman veroordeeld voor het een of ander, maar niet voor datgene waarvoor zijn klanten hemvoor de rechter hadden gesleept, zijnde oplichting. De persrechter, of de persofficier, daar wil ik afwezen, stond de lokale televisie welwillend te woord en deelde mede dat de man zijn werk gedaan had en derhalve vrijuit moest gaan, hoewel hij er wel een zootje van gemaakt had. Als je een van de slachtoffers van de prutsende klusjesman was, had je de persrechter vast volgaarne eens stevig op het grijnzende gebit getimmerd.

Tandartsen krijgen veel meer geld dan klusjesmannen, maar nog zijn erbij voor wien het nooit genoeg is. Een beperkt aantal daarvan is nu gepakt wegens het goedkoop inkopen en duur verkopen van chinese kronen. Het was natuurlijk te verwachten dat dit bedrog zou uitkomen, want als er nou iets is wat de tandarts nooit tegen zijn wantrouwende patiënten zal zeggen, is het wel: "mondje dicht". Dat staat dan weer in schril contrast tot de doodgraver, wiens klanten sowieso altijd (ja, maakt u hem zelf maar vast even af. Ik wacht wel even.) zwijgen als het graf. En dat ze allebei gaten vullen is een toevallige overeenkomst.

De grootste fraudeurs zitten helaas in regering en parlement. Het zijn geen klusjeslieden. Ze beweren weleens dat ze denken dat ze hard werken, maar je kunt je niet voorstellen dat ze daarbij zelfs maar de gedachte aan de schijn van de illusie hebben dat iemand ze gelooft. De enige reden dat die grappenmakers nooit worden aangeklaagd wegens oplichting of fraude is dat er sowieso geen hond is die hen serieus neemt. Net als beroepscabaretiers verkopen politici uitsluitend praatjes. En die vullen nu eenmaal geen gaatjes.

25-07-2006 23.58 | Door: Arnold Kuijk

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.