Goed gesprek

Uit experimenten zou gebleken zijn dat het heel nuttig is om daders en slachtoffers van misdrijven na afloop met elkaar te laten praten. Op die manier zouden ze meerbegrip voor elkaar kunnen krijgen en dat schijnt een goede zaak te zijn. "O, dus toen je mij het mes op de keel zette en zei dat je mij lek zou prikken als ik niet onmiddellijk mijn mobieltje, mijn geld en mijn sportschoenen aan jou gaf, bedoelde je dat helemaal niet zo?" "Nou, op het moment zelf natuurlijk wel, maar het was niet persoonlijk bedoeld, bedoel ik." "Ach, dat is fijn om te horen." "Bent u nu niet boos meer?" "Tsja, dat natuurlijk nog wel, maar gelukkig heb ik een knuppeltje bij me, dus dat lossen we nu meteen even op. Pak aan, vlegel!"

Een paar jaar geleden was er, als ik mij goed herinner, uit onderzoek juist naar voren gekomen dat mensen die wel 'slachtofferhulp' kregen veel langer last bleven houden van datgene waar zij oorspronkelijk het slachtoffer van geworden waren dan mensen die geen 'slachtofferhulp' ontvingen. Dat is ook logisch. Immers, het slachtoffer probeert de ondergane verschrikkingen zo snel mogelijk te vergeten, maar doordat hij er steeds opnieuw met een slachtofferhulpverlener over moet praten, blijft het allemaal lekker vers.

Of zo'n stukje vrolijke kout tussen inbreker en beïngebrokene, rover en beroofde, of moordenaar en lijk (voor deze variant is men nog naarstig op zoek naar mensen die als dodentolk kunnen optreden, want doden praten niet en aan hun lichaamstaal valt weinig af te lezen) ook zoden aan de dijk zet, is derhalve nog maar afwachten. In het gunstigste geval mept het voormalige slachtoffer de voormalige dader helemaal kreupel of althans het ziekenhuis in, waardoor de rollen zijn omgedraaid. Vervolgens kunnen ze daar dan weer fijn over praten.

26-08-2006 22.00 | Door: Arnold Kuijk

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.