Desnoods als gastarbeider

Voor iedere Nederlander die dagelijks met de pest in zijn donder naar zijn werk gaat, moet het een vervelende constatering zijn dat mensen die geen werk hebben, maar wel een uitkering, rustig nog evenin hun bed kunnen blijven liggen. De Nederlander die met de pest in zijn donder werkt, beschouwt betaald worden voor niet werken en daarbij kunnen uitslapen als vakantie. De Nederlander die dagelijks naar zijn werk gaat, doet dat overigens altijd met de pest in zijn donder, want werken is nu eenmaal niet leuk. Daarom word je er ook voor betaald. Wie zegt dat hij voor zijn plezier werkt, liegt of weet niet wat werken is.

Een bijstandsuitkering is er voor mensen die wel kunnen werken, maar geen betaald werk hebben kunnen vinden. Wie geen betaald werk heeft willen vinden, doet er goed aan te zeggen dat hij het niet heeft gekund. Datzelfde geldt voor wie wel betaald werk heeft kunnen vinden maar dat geheim wil houden voor de Sociale Dienst of hoe de uitkerende instantie tegenwoordig ook mag heten.

De Hoge Raad heeft bepaald dat bijstandsgerechtigden recht hebben op dertien weken buitenlandse vakantie per jaar. Dat is heel leuk voor die bijstandsgerechtigden. Je kunt je echter afvragen of het wel genoeg is. Het zouden er tweeënvijftig moeten zijn. Sterker nog, de beste oplossing zou zijn, de bijstandsgerechtigden met behoud van uitkering permanent op onze kosten in de lagelonenlanden te huisvesten. Zodra de mensen die daar dagelijks met de pest in hun donder naar hun werk gaan, zien dat je hier met een permanente vakantie minimaal twintig keer zoveel verdient, gaan ze hogere lonen eisen. Daardoor gaan daar de loonkosten fors omhoog en komen de banen weer terug naar hier, zodat het niet lang duurt tot onze bijstandsgerechtigden gewoon hier aan het werk moeten.

05-04-2007 23.59 | Door: Arnold Kuijk

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.