Je kunt het toch niet meenemen

Veel mensen hebben het gevoel dat ze niet geslaagd zijn in het leven. Dat is heel jammer voor die mensen en het wordt nogjammerer, of jammerder, als ze beseffen dat ze niet eens weten op welke manier ze wel hadden kunnen slagen, of wat ze zelf als geslaagd zouden hebben opgevat. Er wordt in stilte heel wat geleden, wat ik u brom.

De ergste mensen voor hun omgeving zijn diegenen die niet in stilte onder hun eigen frustratie gebukt gaan, doch gaan proberen anderen te vinden die het presteren niet te lijden terwijl ze het in de ogen van eerdergenoemde gefrustreerden nog minder goed doen dan eerdergenoemde gefrustreerden zelf. Dit leidt er bijvoorbeeld toe dat mensen die zich kapot gewerkt hebben om iets te bereiken, maar daarin niet geslaagd zijn, anderen gaan verwijten dat ze zich niet kapot gewerkt hebben. "Ik heb gefaald, maar jij, luie ruggegraatloze zak, hebt het niet eens geprobeerd." "Neen, natuurlijk niet, waarom zou ik proberen te falen?" "Dat bedoel ik niet en dat weet je best." Voor je het weet heb je ruzie.

De vraag is natuurlijk, waar het in het leven allemaal om draait. "Ben ik te min, omdat je vader een grotere kar rijdt dan de mijne?" zong Armand al, hoewel hij volgens sommigen "heeft" zong in plaats van "rijdt", zodat die kar ook nog gewoon voor de deur had kunnen blijven staan omdat de vader in quaestie wel poen, maar geen rijbewijs had. Moet je je laten drijven door blinde ambitie? Mocht er een hiernamaals bestaan en mocht Petrus daar bij de poort staan met een vragenlijst, dan hoop ik op de vraag "wat heb jij zoal gedaan op aarde?" te kunnen antwoorden: "Ik heb me wel vermaakt." En dat moet dan maar genoeg zijn.

13-05-2007 23.59 | Door: Arnold Kuijk

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.