Dood aan de beugel

Toen ik vanmiddag mijn lunch (zes boterhammen met kaas) zat te nuttigen, ging het gesprek van de dag over het gebit. Ten opzichte van "het afgelopenweekend", "de nieuwe auto" en "de verbouwing" is dat al een verademing. De boot en het zeilen dan wel het juist niet zeilen omdat de wind te hard of te zwak was, laten we hier buiten beschouwing.

Een van de aanwezigen bleek een aantal (ach, laat ik niet lullig doen, het waren er drie) dochters te hebben, die volgens de huidige maatstaven per se aan de beugel moesten. Hun tanden stonden namelijk niet op de Amerikaanse tandpastareclamewijze in de mond. Dat zulks normaal is en dat je de idioot die besloten heeft de Amerikaanse tandpastreclamewijzegewijze tandenplaatsing tot ideaal te verheffen zou moeten laten kielhalen (hoe gaat dat eigenlijk precies? Moet ik toch eens opzoeken) is een heel ander verhaal. Hun vader was namelijk de lulligste niet en alledrie de dochters hadden de beugel die ze niet nodig hadden gehad. Ook de nazorg, bestaande uit de opdracht om in ieder geval tot hun achttiende levensjaar iedere nacht te slapen met een soort rubberen pasvorm in de mond, hadden zij ontvangen en de bijbehorende opdracht (tot hun achttiende iedere nacht te slapen met een soort rubberen pasvorm in de mond) hadden ze geen van drieën weten te volbrengen. Of hun tanden nu weer schots en scheef in de bek stonden, werd er niet bijverteld.

Weet u hoe frustrerend het is om als kind van een jaar of twaalf dankzij een beugel niet in staat te zijn om het verschil tussen de "tsj" van Tsjechoslowakije en de "ts" van "Tseetseevlieg" uit te spreken? Ik wel. Daar kom je nooit, maar dan ook werkelijk nooit, meer overheen. Zoiets doe je je kind niet aan.

25-05-2007 23.59 | Door: Arnold Kuijk

Het reactieveld bij dit onderwerp is gesloten. Mocht u nog iets aan de discussie toe te voegen hebben, dan kunt u reageren via reacties@opinieleiders.nl of op het Opinieleidersforum.