Vacature leraar geschiedenis per zo spoedig mogelijk, maar er is geen haast bij

Een van de grootste problemen van het huidige Nederlandse Onderwijs is dat de dienst voornamelijk wordt uitgemaakt door idioten. In ‘Managers verzieken het onderwijs‘ hebben wij wat dat betreft al eens iets gezegd over managers en in ‘Het is goed mis met het MBO‘ hebben wij een mooi praktijkvoorbeeld gegeven (de desbetreffende manager is inmiddels allang ontslagen wegens financiële malversaties, maar dat is een heel ander verhaal).

Vandaag gaan wij het eens hebben over de personeelsfunctionaris. Of liever gezegd: over een personeelsfunctionaris. Daarvoor gaan wij terug naar oktober, toen het oog van onze doctorandus viel op een vacature op meesterbaan.nl. Men vroeg een leraar geschiedenis, parttime, en aangezien onze doctorandus de hulpvaardigheid zelve is dacht hij die mensen wel uit de brand te kunnen en willen helpen. Hij stuurde de desbetreffende personeelsfunctionaris, of althans degene die hij daar voor aanzag, een mailtje met de volgende duidelijke text:

“L.S.,

U zit kennelijk erg omhoog.

Ik denk u wel uit de brand te kunnen en willen helpen.“

Tot zijn stomme verbazing ontving hij de volgende reactie:

“Goedemorgen,

Wie bedoelt u met “L.S.”?

Met vriendelijke groet,“

Zou hij zich vergist hebben in het adres? Zou de ontvanger niet de desbetreffende personeelsfunctionaris zijn? Meteen maar even een mailtje met uitleg gestuurd dus:

“L.S. kan natuurlijk iedereen zijn.

Gisteren trof ik dit emailadres aan bij een vacature voor een docent geschiedenis, als zijnde het adres voor reacties.

Er leek nogal wat haast bij te zijn, vandaar dat ik direct even gemaild heb. Mocht dit adres onjuist zijn, dan bij dezen mijn excuses voor de overlast.“

Keurig toch? Maar aan de andere kant zat een dwaas, die terugmailde:

“Dag,

Ik ben niet iedereen. De aanhef “L.S.” is al jaren “not done”!
Met vriendelijke groet,“

Aangezien onze doctorandus meer te doen had en er voldoende mensen waren die zijn hulp wel op prijs stelden of althans in dank wilden aanvaarden, mailde hij, diplomatiek als hij zijn kan en zonder aanhef:

“Weet u wat?

Zak er maar in.

Groet,“

Daarmee was voor hem de kous af en die kous had ook af kunnen blijven, maar de sukkel aan gene zijde meende te moeten reageren met:

“Tja, u hebt zich laten kennen!

Groet,“

Een malle reactie, maar goed, onze doctorandus begon nu enigszins geïnteresseerd te raken in de malloot die zijn mailtjes beantwoordde, dus mailde hij toch nog maar een keer terug, als volgt:

“Bent u wel helemaal goed bij uw hoofd?

Eerst iemand die hulp aanbiedt kwaad maken in plaats van netjes dankjewel te zeggen en dan triomfantelijk doen met uw “tja, u hebt zich laten kennen!”

Nou ja, gekken moeten er ook zijn, zullen we maar zeggen.“

Omdat hij het met de gek in quaestie inmiddels helemaal gehad had, plonkte hij hem meteen maar even, want dan voorkom je een hoop gezeik. Het in de prullenbak belande antwoord werd er door onze doctorandus echter toch maar weer uitgevist. Onze doctorandus schreef onder andere:

“L.S.,

Het is niet mijn gewoonte om mailtjes uit de prullenbak alsnog te beantwoorden, maar in uw geval maak ik graag een uitzondering.

[…]

Ik heb u mijn hulp aangeboden en die kunt u aanvaarden of niet, dat is geheel aan u. Mocht u daar alsnog toe besluiten, dan vergeten we de hele voorgaande flauwekul en kan ik maandag bij u voor de klas staan. Op mijn voorwaarden, niet de uwe.“

Dat soort taal is men in het onderwijs niet gewend, daar de meeste onderwijzers ofwel geen grote mond durven te geven omdat ze bang zijn hun baantje te verliezen, ofwel eenvoudigweg naar elders vertrekken en zich de moeite van een ruzie besparen. De knuppel aan het ontvangende eind stuurde wederom een kort mailtje terug, waarop onze doctorandus opnieuw wel weer moest antwoorden, want zo is die man:

“Tsja, meneer [naam],

Laat ik nou gedacht hebben dat u hulp nodig had en dat ik zo goed was die hulp aan te bieden. Ik heb de website van uw school er nog even bijgepakt en daar ( [url] ) staat toch echt: “per zo spoedig mogelijk”.

Het is uw goed recht om procedures belangrijker te vinden dan het invullen van een vacature, maar slim is het niet. Voor iemand die belast is met “de werving en selectie van onderwijsgevend personeel” gaat u overigens verrassend weinig wervend te werk. Nou ja, het is natuurlijk ook een rotbaantje, dus dan laat je je soms wel eens gaan, zullen we maar zeggen.

En wat betreft mijn arrogantie: ik ben arrogant genoeg om zelf te bepalen op welke wijze ik mijn diensten wens aan te bieden. Hier wreekt zich aan uw kant waarschijnlijk […] dat u wat betreft sollicitaties gewend bent om te gaan met onderwijzers, die op hun knieën komen smeken of ze alstublieft voor u mogen komen werken en zo veel mogelijk op hun kop gescheten mogen worden.

Maar goed, mocht u mijn diensten nog nodig hebben, dan hoor ik het wel. Ik ben de beroerdste niet, per slot van rekening.

Intussen heb ik er een leuke casus bij voor mijn eerstvolgende workshop, waarvoor hartelijk dank. Tevens overweeg ik er een leuk stukje van te maken […]). Zodra het geplaatst is (indien überhaupt) laat ik het u weten.

Groet,“

Het antwoord van de personeelsfunctionaris luidde:

“Dag heer [naam],

En weer heb ik u kunnen verleiden mij uit uw prullenbak op te vissen. Ik ben niet “belast” met werving en selectie zoals u stelt en dat staat ook niet op de site vermeld. Goed lezen is een kunst! Ik word ingehuurd door de RSG (o.a.) om leraren te zoeken. Docenten komen dus niet voor mij werken, maar ik adviseer de RSG iemand wel of niet aan te nemen. Daarbij heb ik uw hulp niet nodig. Ik kan uw hulp wel gebruiken, bijvoorbeeld voor het schoonmaken van mijn vijver, want dat vind ik een “rotbaantje”.

Met vriendelijke groet,“

Wij hebben zo’n donkerbruin vermoeden dat de man dacht een grap gemaakt te hebben, maar daar moet je bij onze doctorandus niet mee aankomen, want die heeft, zoals al zijn ex-leerlingen kunnen beamen, geen enkel gevoel voor humor. Hij schreef dan ook terug:

“Neen, meneer [naam], dat ziet u verkeerd.

Ik had u weer ontplonkt omdat deze mailwisseling zeer komische vormen begon aan te nemen en u mij een hoop materiaal oplevert voor het humoristische deel van mijn lezing over personeelsbeleid in het onderwijs.

Dus u “doet […] de werving en selectie van onderwijsgevend personeel”, zonder ermee belast te zijn? Ach welja, moet kunnen.

Zou “de RSG (o.a.)” eigenlijk weten dat ze een beunhaas hebben “ingehuurd”? Denkt u niet dat ze daar, als u zo doorgaat, vrij snel achter zullen komen?

Wat betreft de schoonmaak van uw vijver: die neem ik graag op mij, voor het speciale gelegenheidstarief van zevenhonderdvijftig euro per uur (ex. BTW), waarbij u minimaal tien uur (vooruit) dient te betalen en de huur van de apparatuur voor uw rekening komt.

Voor het artikel dat ik (eventueel) aan u ga wijden heb ik naar aanleiding van uw laatste bericht een paar vragen:

1) Bent u ZZP’er of werkt u voor een serieus bedrijf?
2) Doet u dit werk voor het eerst?
3) Als u dit werk niet voor het eerst doet, is het dan voor het eerst dat u besloten heeft dat u uit het niets onbekenden mag en moet schofferen omdat ze hun hulp aanbieden?
4) Denkt u dit werk nog vaker te zullen doen?
5) Wat kwalificeert u eigenlijk voor dit werk?
6) Had u niet liever een vak geleerd?
7) Heeft u een website?
8) Zo ja, wat is de URL daarvan?

Groet,“

Voor alle duidelijkheid zette onze doctorandus er ook maar weer eens “internetjournalist” onder, zodat de persoon met wien hij te maken had, niet zou kunnen ontkennen dat hij gewaarschuwd was en eventueel, mocht hij dat willen, zou kunnen protesteren tegen het aangekondigde artikel. Je moet namelijk wel netjes blijven en aan verborgen camera’s hebben onze doctorandus en wij een hekel, als u begrijpt wat wij bedoelen.

De personeelsfunctionaris die geen personeelsfunctionaris genoemd wilde worden schreef terug:

“Dag heer [naam],

Kon u het weer niet laten te graaien in de prullenbak? Als u hulp aanbiedt, dan mag degene die die hulp krijgt aangeboden er toch van uit gaan dat daar geen beloning in geld tegenover hoeft te staan. Anders biedt u geen hulp aan, maar uw diensten. Kwestie van Nederlands, maar daarover mag ik u natuurlijk niet kapittelen, want u wilt geschiedenis geven. Valt overigens niet mee om voor dat vak aan de bak te komen; toevallig is dat geen tekortvak. Overigens hoeft het schoonmaken van mijn vijver geen tien uur of meer te kosten, zeker niet als wij het samen doen. Of is uw tempo dermate laag, dat ik meer last dan gemak van u zal hebben? En, we doen het natuurlijk met de hand en niet elektrische hulpmiddelen; niks geen ingewikkelde apparatuur! We moeten aan het milieu en de rust van de vissen denken; die schieten snel in de stress. Ter info verder: ik werk al meer dan veertig jaar in en voor het onderwijs en ben daarbij al veel merkwaardige snoeshanen tegengekomen. Ik denk, dat ik mij redelijk kan aanpassen. Heb ik u geschoffeerd? Ik denk het niet. Hebt u beledigende opmerkingen aan mijn adres geuit? Ik denk het wel. U bent journalist? Denk aan uw Nederlands als u materiaal samenstelt. “U oplevert” kan niet, “RSG weten”, kan ook niet, “RSG achterkomen”, kan niet, ……Kan ik wellicht als hostwriter iets voor u betekenen? Ik durf geen 750 euro per uur te rekenen, maar op 150 (mijn normale tarief als het werk mij aanstaat) moet u toch wel rekenen. Doe uzelf een plezier en plonk mij weer.“

Onze doctorandus reageerde:

“Tss, meneer [naam],

In een van uw eerdere mailtjes merkte u, volkomen terecht, op: “Goed lezen is een kunst!” Jammer dat u die kunst niet beheerst. Maar goed: ik herhaal dus maar even wat ik al eerder gezegd heb, namelijk dat u ontplonkt bent nadat ik uw desbetreffende mailtje uit de prullenbak gevist had. U bent namelijk, al dan niet bedoeld, dermate komisch bezig dat ik uw mailtjes absoluut niet zou willen missen.

Het maakt mij niet uit of het schoonmaken van uw vijver tien uur of meer moet kosten. Als u mij inhuurt om het te doen, betaalt u minimaal tien uur en bemoeit u zich verder nergens mee. Zo simpel is dat.

U werkt “al meer dan veertig jaar in en voor het onderwijs” en bent “daarbij al veel merkwaardige snoeshanen tegengekomen”? Moet ik nu onder de indruk zijn? Of moet ik concluderen dat u een gepensioneerde en redelijk gefrustreerde oude zak bent die zijn ‘indrukwekkende onderwijsloopbaan’ nog een beetje te gelde maakt door zich te laten ‘inhuren’ door zijn oude school, waar ze abusievelijk denken dat ‘hij er kijk op heeft’ en ze een goed advies kan geven?

Zou u intussen nog zo goed willen zijn mijn vragen te beantwoorden? U weet wel:

[herhaling vragen]

Wat betreft uw vraag: u lijkt mij absoluut onbruikbaar als “hostwriter” (geen idee wat u denkt dat dat is, doch dit terzijde). Ik neem echter aan dat u denkt dat u leuk, spits of gevat bezig bent, dus ga ik er verder maar niet serieus op in. Wel zijn er door uw laatste mailtje nog wat vragen bijgekomen:

9) Hoe lang bent u leraar Nederlands geweest?
10) Hoe overspannen was u toen u met vervroegd pensioen ging?
11) Heeft iemand u wel eens eerder verteld dat u onbeschoft, onbehouwen of onbeleefd bezig was, terwijl u van de prins geen kwaad wist?“

De personeelsfunctionaris die geen personeelsfunctionaris was kwam terug met:

“Goedemorgen heer [even ouwe als flauwe ‘grap’ met naam],

Uw naam leidde mij naar het gebruik van de term “snoeshaan”. Ik merk, dat ik u zich aardig op de kast laat jagen door mij. Ik wil u niet inhuren voor het schoonmaken van mijn vijver, maar gebruikmaken van de hulp die u mij aanbood. Aangeboden hulp hoeft niet betaald te worden. U krabbelt dus terug! ” Een man en man een woord een woord” luidt het spreekwoord. Of is het een gezegde?; ik ben geen leraar Nederlands (geweest), dus vergeef mij als ik mij hier vergis. Bent u geen “man” of houdt u zich niet aan uw woord? Een uitdaging: zet de zinsneden eens op een rijtje waarin ik “onbeschoft, onbehouwen of onbeleefd bezig was” in uw ogen en plaats daarnaast de zinsneden waarin uzelf die kwalificaties verdiende; wel eerlijk zijn! Kijken wie er wint! Verder ter info: ik ben nog niet AOW-gerechtigd, maar kan het mij permitteren alleen dat werk aan te nemen dat ik leuk vind. Tikkie jaloers? Ik vind, dat uw reacties een behoorlijke frustratie verraden. Zie ik dat juist? Gaat het wat minder in uw huidige werkwereld, zodat u toch maar (weer?) les moet gaan geven? Uw pensioenopbouw verwaarloosd? Is dat de reden? Ik laat mij ook inhuren voor financieel en juridisch advies. Kan ik wellicht iets voor u betekenen op deze terreinen? Ik gun u de eer de wijste te zijn van ons tweeën . Dat toont u door niet meer te reageren.“

Inmiddels wilde hij dus kennelijk van onze doctorandus af, maar ja, als die eenmaal in zijn rol van internetjournalist begonnen is met vragen stellen, lukt dat niet zomaar. Onze doctorandus deed dus wat hij in zo’n geval altijd doet: hij herhaalde zijn vragen. Als volgt:

“Meneer [naam],

U heeft mijn vragen nog niet naar tevredenheid beantwoord, dus die herhaal ik maar even, inclusief mijn conclusies tot nog toe:

1) Bent u ZZP’er of werkt u voor een serieus bedrijf?

Ik concludeer dat u met vervroegd pensioen bent en nu nog een beetje bijbeunt voor uw oude school. Als het anders is, hoor ik dat graag.

2) Doet u dit werk voor het eerst?

Mijn conclusie is dat u dit werk al een poosje doet, doch uitsluitend voor de school waar u met vervroegd pensioen bent gegaan en zonder dat iemand ooit gecontroleerd heeft of u uw werk wel goed doet.

3) Als u dit werk niet voor het eerst doet, is het dan voor het eerst dat u besloten heeft dat u uit het niets onbekenden mag en moet schofferen omdat ze hun hulp aanbieden?

U weet van de prins geen kwaad.

4) Denkt u dit werk nog vaker te zullen doen?

Vermoedelijk denkt u dat inderdaad en waarschijnlijk denkt u dat nog terecht ook, daar u toch niet gecontroleerd wordt.

5) Wat kwalificeert u eigenlijk voor dit werk?

Daar ben ik nou nog steeds reuze benieuwd naar.

6) Had u niet liever een vak geleerd?

Ook dat intrigeert mij mateloos.

7) Heeft u een website?

8) Zo ja, wat is de URL daarvan?

Nou?

9) Hoe lang bent u leraar Nederlands geweest?

U zegt van niet en dat geloof ik. Het verklaart waarom u zich bij uw gemierenneuk over bijvoorbeeld aanhalingstekens en congruentie moet laten leiden door twijfelachtige externe instanties en zich dan toch nog vergist, doordat u simpelweg niet echt weet waar u het over heeft.

10) Hoe overspannen was u toen u met vervroegd pensioen ging?

Nog niet beantwoord.

11) Heeft iemand u wel eens eerder verteld dat u onbeschoft, onbehouwen of onbeleefd bezig was, terwijl u van de prins geen kwaad wist?

Nog niet beantwoord.

Wat betreft uw knullige en enigszins aandoenlijke poging om de aandacht af te leiden door zelf een aantal vragen te gaan stellen: die flauwekul is aan mij niet besteed.“

Wat te verwachten was, gebeurde: de arme personeelswerver die niet wervend tewerkging kwam er niet meer uit en zei:

“Dag heer [naam],

U zet zichzelf aardig te kijk! U krijgt nog een kans om de wijste te zijn van ons tweeën , anders ga ik met die titel aan de haal.“

Onze doctorandus herhaalde derhalve nog een keer zijn vragen en besloot dat mailtje met:

“Mocht u de daad bij het woord voegen en niet meer reageren, dan zit ik daar helemaal niet mee. In dat geval kunt u na verschijning van het stukje altijd nog proberen correcties te laten aanbrengen, daar ik echt de beroerdste niet ben.“

Daarna werd het stil. Onze doctorandus heeft de goede man nog een paar keer laten weten dat hij hem niet vergeten was, maar daarna was hij hem gewoon vergeten, tot vandaag, toen hij op meesterbaan.nl de volgende vacature zag staan:

“Functietitel leraar geschiedenis
Met ingang van z.s.m.
Soort vacature parttime
Dienstverband tijdelijk“

Ondanks het feit dat onze doctorandus nog steeds denkt dat hij de desbetreffende school best uit de brand zou kunnen helpen, heeft hij daar geen zin meer in, dus ze zoeken het maar uit.

24-01-2011 16.17 | Door: Cpt. Iglo | Categorie: Onderwijs