Wat een enorme lul, die uitzendkracht (2)

Het gaat niet zo goed met Neêrland’s economie, met als gevolg dat er allerwegen allerlei mensen zonder werk zitten. Het is werkelijk heel vreselijk. Een deel van die mensen zou echter onder normale omstandigheden ook wel werkloos geweest zijn, of veroordeeld tot het doen van domme uitzendbaantjes. Sommige mensen zijn nu eenmaal niet geschikt om te werken, bijvoorbeeld omdat ze een enorme lul zijn. Speciaal voor die mensen hebben wij bij dezen een nieuwe rubriek in het leven geroepen: ‘Wat een enorme lul, die uitzendkracht’. Hieronder volgt de tweede inzending.

“Jaren geleden, opa vertelt, werkte ik als uitzendkracht bij de Adviesraad voor het Onderwijs. Het was in de tijd dat uitzendbureaus je als expert ergens heen stuurden als je met een bepaald pakket gewerkt had. Het is zelfs nog een tijdje zo geweest dat ze je rustig als expert ergens neer durfden te zetten als je alleen maar van een bepaald pakket gehoord had, maar dat is een ander verhaal. In dit geval was ik uitgezonden als WP-expert, omdat ik kon lezen en schrijven met WordPerfect 5.1, de beste tekstverwerker die er ooit geweest is.

Omdat ze niet genoeg werk hadden voor de WordPerfectexpert, moest ik ook wat andere dingen doen, waaronder het binnenhalen van de email, wat toen nog een hele klus was, in ieder geval voor zover die ambtenaren wisten, plantjeswatergeven en koffiezetten. Die laatste twee activiteiten zouden niet meer dan 10% (tien procent) van mijn werk vormen, hadden we afgesproken. De ingekomen snailmail moest ik trouwens ook verwerken, schiet me nu te binnen. Kortom: best bloedsaai, dat baantje.

Om de email binnen te halen moest ik naar een apart hok, waar een Mac stond. Het was een klassieke Mac, die toen nog niet zo heette, als u begrijpt wat ik bedoel. Het internet was net een beetje in opkomst, dus nam ik na het binnenhalen en printen van de email ruim de tijd om met Netscape wat rond te fietsen op de elektronische snelweg en ook eens te kijken wat Gopher nou precies wel en niet deed. Dat was dan wel weer geinig en gelukkig vroegen die ambtenaren zich niet af waarom het binnenhalen van de email iedere dag anderhalf uur moest duren.

Maar goed, waar het om gaat is het volgende: ik was altijd als eerste op mijn werk. De ambtenaren waren er dan dus nog niet en ik moest worden binnengelaten door iemand van de receptie van een echt bedrijf dat in hetzelfde pand gehuisvest was. Dan ging ik aan het werk en veel later kwamen die ambtenaren dan nog eens een keertje aankakken. Zo ook op de ochtend die hier aan de orde is. Ik zat wat nuttigs te doen met WordPerfect en de eerste ambtenaar kwam binnen, anderhalf uur na mij. Hij dook meteeen in de koffiekan en tot zijn ontzetting kwam daar steenkoude koffie uit. Dat was logisch, want het was koffie van gisteren.

“Waarom heb jij nog geen koffie gezet”, vroeg hij op agressieve toon. “Omdat het niet mijn gewoonte is mijn werkdag te beginnen met een pauze van anderhalf uur”, zei ik. Even later moest ik bij de cheffin komen. Zij vertelde mij wat de ambtenaar haar verteld had en vond dat ik niet zo brutaal had mogen zijn. Bovendien hoorde koffiezetten volgens haar bij mijn werk. Terwijl ik haar uitlegde dat ik de percentages koffiezetten en plantjeswatergeven nauwkeurig bijhield omdat het bepaaldelijk niet mijn hobbies waren, pakte ik mijn werkbriefje en vulde het aantal uren in dat ik die week tot op dat moment gewerkt had. Toen ik klaar was met mijn uitleg en met het invullen legde ik het voor haar neer en zei: “Teken maar.”

“Hoezo, teken maar?”
“Ik ben weg. Jullie bekijken het verder maar.”
“Ja, nee, dat was niet de bedoeling.”
“Daar had je dan eerder aan moeten denken. En nu tekenen.”

‘s Middags zat ik ergens anders en de Adviesraad voor het Onderwijs is kort daarna opgeheven, maar dat had hier geloof ik niks mee te maken. Ze zullen me vast wel een enorme lul gevonden hebben, maar dat was dan lekker wederzijds.”

9-11-2011 14.33 | Door: Stommeling Jones | Categorie: Computerij, Onderwijs, Wat een enorme lul, die uitzendkracht