Paul McCartney geen Nat King Cole

Paul McCartney is geen Nat King Cole. Deze mededeling komt voor u misschien wat uit de lucht vallen, dus vertellen wij u even waarom wij meenden het te moeten zeggen. Wij meenden dat te moeten zeggen omdat wij net de CD ‘Kisses On The Bottom’ van Paul McCartney beluisterd hebben en wij naar aanleiding van die CD niet de neiging hadden de zangkwaliteiten van de heer McCartney met die van de heer Cole te vergelijken. “Welnu”, zult u zeggen, want zo is u, “waarom doet u het dan toch?” Dat doen wij dan toch omdat meneer McCartney er zelf over begint in het boekje bij de CD.

Wij leggen uit. Het betreft hier een CD met nummers uit de jeugd van Paul McCartney of althans uit die tijd, waarbij Paul McCartney alleen zingt en het bespelen van de diverse instrumenten aan deskundigen overlaat, zoals daar zijn: Diana Krall, Eric Clapton, Stevie Wonder en The London Symphony Orchestra, om een paar van de bekendste te noemen. In het boekje legt de heer McCartney uit hoe deze CD tot stand gekomen is en zegt hij:

We ended up at Capitol A Studio, in that very iconic building (Capitol Records Tower, Hollywood) where Nat King Cole, Frank Sinatra, Dean Martin, even Gene Vincent recorded. I was thrown in the deep end, because I’m not a jazz player. I didn’t have a guitar or a piano to hide behind. I was just put on what the engineers told me was Nat King Cole’s mic, which was amazingly intimidating! In front of jazz musicians, which again was pretty intimidating. I just had to find my way through this, and once I’d got over the intimidated feeling, it became a very pleasurable way to work.

[…]

There was on moment when we were having a puzzle over some slight problem, and I said, “I don’t mind. I’m in LA. I’m British. I’m a tourist. I’m in Capitol A Studio, I’m singing on Nat King Cole’s microphone – I’m on holiday!”

Ons vakantiewerk is altijd een stuk minder leuk geweest dan dat van Paul McCartney, zien wij nu, en wij hebben ook nooit de neiging gehad de resultaten ervan op CD te slingeren. Paul McCartney dus wel en wij moeten eerlijk zeggen dat wij wel eens betere en leukere uitvoeringen van de ons bekende nummers gehoord hebben, maar desondanks was het als achtergrondmuziek best te pruimen, in dier voege dat de CD was afgelopen voor we er erg in hadden, en dat we vervolgens een leuk spelletje zijn gaan doen, dat eruit bestond dat wij wat van die andere versies zijn gaan beluisteren, als volgt:

Toen waren we afgeleid en gingen we een paar nummers van de Mills Brothers beluisteren, die niet op de PaulMcCartney CD staan, en wel:

En toen gingen we nog een paar nummers beluisteren die wel op de CD van Paul McCartney voorkomen:

De andere nummers hadden we niet of konden we niet vinden, maar toen we op ‘inch’ aan het zoeken waren, vanwege ‘The Inch Worm’, kwamen we wel ‘Winchester Cathedral’ tegen van de New Vaudeville Band (Het beste uit de Top 60 van de Jaren 60) en ’36 Inches High’ van Nick Lowe (Jesus Of Cool) en die hebben we toen natuurlijk ook even afgespeeld. Daarmee waren we wel een heel eind verwijderd geraakt van de CD ‘Kisses On The Bottom’ van Paul McCartney, waar het allemaal mee begonnen was en met Nat King Cole had het allemaal ook nix te maken, dus daarom hebben we deze luistersessie afgesloten met ‘A Nightingale Sang in Berkeley Square’ door Nat King Cole (Tell Me All About Yourself / The Touch of Your Lips). Nat King Cole was namelijk, in tegenstelling tot Paul McCartney, wél Nat King Cole.

27-10-2012 15.45 | Door: Cpt. Iglo | Categorie: Muziek

Reactieveld gesloten.


Opinieleiders.nl © 1999 - 2021 Alle rechten voorbehouden
Contact   Valid XHTML 1.0 TransitionalValid CSS!KuijkStrip over de zinloosheid van webloggen, onder andere
WordPress 4.7.21 RSS-feed/RSS-feed reacties