Paul McCartney geen Nat King Cole
Paul McCartney is geen Nat King Cole. Deze mededeling komt voor u misschien wat uit de lucht vallen, dus vertellen wij u even waarom wij meenden het te moeten zeggen. Wij meenden dat te moeten zeggen omdat wij net de CD ‘Kisses On The Bottom’ van Paul McCartney beluisterd hebben en wij naar aanleiding van die CD niet de neiging hadden de zangkwaliteiten van de heer McCartney met die van de heer Cole te vergelijken. “Welnu”, zult u zeggen, want zo is u, “waarom doet u het dan toch?” Dat doen wij dan toch omdat meneer McCartney er zelf over begint in het boekje bij de CD.
Wij leggen uit. Het betreft hier een CD met nummers uit de jeugd van Paul McCartney of althans uit die tijd, waarbij Paul McCartney alleen zingt en het bespelen van de diverse instrumenten aan deskundigen overlaat, zoals daar zijn: Diana Krall, Eric Clapton, Stevie Wonder en The London Symphony Orchestra, om een paar van de bekendste te noemen. In het boekje legt de heer McCartney uit hoe deze CD tot stand gekomen is en zegt hij:
“We ended up at Capitol A Studio, in that very iconic building (Capitol Records Tower, Hollywood) where Nat King Cole, Frank Sinatra, Dean Martin, even Gene Vincent recorded. I was thrown in the deep end, because I’m not a jazz player. I didn’t have a guitar or a piano to hide behind. I was just put on what the engineers told me was Nat King Cole’s mic, which was amazingly intimidating! In front of jazz musicians, which again was pretty intimidating. I just had to find my way through this, and once I’d got over the intimidated feeling, it became a very pleasurable way to work.
[…]
There was on moment when we were having a puzzle over some slight problem, and I said, “I don’t mind. I’m in LA. I’m British. I’m a tourist. I’m in Capitol A Studio, I’m singing on Nat King Cole’s microphone – I’m on holiday!”“
Ons vakantiewerk is altijd een stuk minder leuk geweest dan dat van Paul McCartney, zien wij nu, en wij hebben ook nooit de neiging gehad de resultaten ervan op CD te slingeren. Paul McCartney dus wel en wij moeten eerlijk zeggen dat wij wel eens betere en leukere uitvoeringen van de ons bekende nummers gehoord hebben, maar desondanks was het als achtergrondmuziek best te pruimen, in dier voege dat de CD was afgelopen voor we er erg in hadden, en dat we vervolgens een leuk spelletje zijn gaan doen, dat eruit bestond dat wij wat van die andere versies zijn gaan beluisteren, als volgt:
- I’m Gonna Sit Right Down And Write Myself A Letter – Billy Williams (Het Beste Van De Week Van De Jaren ’50)
- I’m Gonna Sit Right Down And Write Myself A Letter – Sean Moyses (Tiger Rag)
- It’s Only a Paper Moon – Toots Thielemans & Laura Fygi (One More for the Road) (waarbij de versie van Paul McCartney beter is, dat dan weer wel. We wilden ook eigenlijk de versie van de Mills Brothers beluisteren, maar die konden we in onze redactiejukebox zo snel niet vinden, wat eraan kan liggen dat we die alleen op LP hebben, of dat we hem er zonder titel in hebben gestopt, wat zomaar zou kunnen, daar het ons niet zozeer om de titel gaat, als wel om de muziek.
Toen waren we afgeleid en gingen we een paar nummers van de Mills Brothers beluisteren, die niet op de PaulMcCartney CD staan, en wel:
- Carry Me Back To Old Virginny – Louis Armstrong & The Mills Brothers (The Complete Louis Armstrong Decca Sessions (1935-1946))
- Tiger Rag – The Mills Brothers (Early Doo Wop)
- The Glow Worm – The Mills Brothers (The Milt Gabler Story)
En toen gingen we nog een paar nummers beluisteren die wel op de CD van Paul McCartney voorkomen:
- Always – Billie Holiday (First issue: The Great American Song Book)
- Always – Steve Yocum The Multifarious All-Stars (European Treat)
- My Very Good Friend The Milkman zat niet in onze jukebox, maar deed ons er wel aan denken dat wij Ernie (The Fastest Milkman In The West) van Benny Hill al een hele tijd niet meer gedraaid hadden, dus dat hebben wij toen maar even gedaan.
Ernie (The Fastest Milkman In The West) – Benny Hill (The Best Of British Comedy) - Bye Bye Blackbird – Alison Moyet (Voice)
- Bye Bye Blackbird – Bob Kerr and his Whoopee Band (Happy Daze)
- Bye Bye Blackbird – Everly Brothers (Works)
- Bye Bye Blackbird – Miles Davis (Mellow Miles)
- Bye Bye Blackbird – Ringo Starr (Sentimental Journey)
- Bye Bye Blackbird – Toots Thielemans (Yesterday & Today)
De andere nummers hadden we niet of konden we niet vinden, maar toen we op ‘inch’ aan het zoeken waren, vanwege ‘The Inch Worm’, kwamen we wel ‘Winchester Cathedral’ tegen van de New Vaudeville Band (Het beste uit de Top 60 van de Jaren 60) en ’36 Inches High’ van Nick Lowe (Jesus Of Cool) en die hebben we toen natuurlijk ook even afgespeeld. Daarmee waren we wel een heel eind verwijderd geraakt van de CD ‘Kisses On The Bottom’ van Paul McCartney, waar het allemaal mee begonnen was en met Nat King Cole had het allemaal ook nix te maken, dus daarom hebben we deze luistersessie afgesloten met ‘A Nightingale Sang in Berkeley Square’ door Nat King Cole (Tell Me All About Yourself / The Touch of Your Lips). Nat King Cole was namelijk, in tegenstelling tot Paul McCartney, wél Nat King Cole.
27-10-2012 15.45 | Door: Cpt. Iglo | Categorie: Muziek