Paranormale kinderen kunnen psychische schade oplopen

‘Paranormale kinderen kunnen psychische schade oplopen‘, lazen wij op Paranormaal.blog.nl. En dat stond er nog ook, dus toen wij uitgelachen waren (dat wij dus klaar waren met heel hard lachen, niet dat men ons had uitgelachen), zijn wij het stukje eens nader gaan bekijken en hieronder gaan wij het met u, of voor u, kloosrieden, want zo zijn wij. Gedeeld lachen is dubbel lachen, per slot van rekening.

“Paranormale kinderen hebben het op school zwaarder dan andere kinderen.“

Ach jee, wat sneu. En dat terwijl je als helderziende natuurlijk altijd een tien voor je proefwerk scoort omdat je de antwoorden al kent voordat de vragen gesteld zijn.

“Ze worden gepest en uitgelachen door hun leeftijdsgenoten als ze over hun gave vertellen.“

Moeten ze hun leeftijdsgenoten maar niet over hun ‘gave’ vertellen. Wie zou die ‘paranormale kinderen’ eigenlijk wijsmaken dat ze een gave hebben? Zouden dat alleen hun ongetwijfeld domme ouders zijn? Kinderen met te veel fantasie doen er goed aan die fantasie enigszins te kanaliseren, bijvoorbeeld in spelvorm of door een boek te schrijven, maar niet door te proberen anderen wijs te maken dat ze met geesten kunnen praten of helderziende zijn. Doen ze dat wel, dan is het heel nuttig dat ze vreselijk gepest worden, dat zal ze leren. Behalve als ze van het soort Robbert van den Broeke zijn, want dan worden ze een onuitstaanbare klootzak en een oplichter (niet noodzakelijkerwijs is die volgorde) en gaan ze lelijke dingen roepen op internet.

“Om het kind op het gemak te stellen is er een grote rol weggelegd voor de docent, want als ook hij het kind niet gelooft dan kan dat kwalijke gevolgen hebben voor het welzijn van het kind.“

Helaas is het met het onderwijs in Nederland droevig gesteld, met als gevolg dat er daadwerkelijk docenten te vinden zijn die zelf praktiserend zweefkees zijn en in dier voege heel gevoelvol met het ‘paranormale’ kind gaan zitten meelullen, maar gelukkig zijn er ook docenten die zo’n kind niet op zijn gemak gaan zitten stellen doch gewoon duidelijk maken dat het kind de pesterij over zichzelf afgeroepen heeft met de flauwekul en dat de pesterijen vermoedelijk vanzelf ophouden als het kind netjes zijn excuses maakt en belooft het nooit weer te doen. Mocht het kind daadwerkelijk geloven ‘paranormaal begaafd’ te zijn, dan kan de onderwijzer daar niet zo gek veel aan doen en moet hij zorgen dat het kind zo snel mogelijk bij de psychiater terechtkomt, in de hoop dat er nog iets te helpen of te verhelpen valt.

“Wanneer kinderen vertellen dat ze geesten kunnen zien, worden ze vaak niet geloofd.“

Gelukkig niet. Wat ons zorgen baart, is dat kinderen die vertellen dat ze geesten kunnen zien, zo vaak wel geloofd worden.

“Omdat ze niet geloofd worden, raken ze gestrest verward en onzeker.“

Dat is zielig.

“Ze trekken zich vaak terug en houden hun paranormale ervaringen voortaan voor zichzelf.“

Dat is heel verstandig, want dan worden ze in ieder geval iets minder vaak keihard in hun gezicht uitgelachen.

“Ze zijn slachtoffers van het ongeloof, worden gediscrimineerd en lopen het risico dat ze een psychiatrisch label krijgen.“

Beter geformuleerd: ze zijn geschift en daar kunnen normale mensen niet zo goed tegen.

“Veel van deze paranormale kinderen worden psychiatrisch behandeld , vaak met zware medicijnen.“

Daar zouden wij graag wat cijfers van zien.

“De huidige psychiatrische ziekenhuizen zitten vol met volwassenen die er eigenlijk niet horen.“

Is dat zo? Wat wij wel weten, is dat er nogal wat volwassen die in een psychiatrische inrichting thuishoren vrij rondlopen.

“Hoe dit precies zit kun je hier verder lezen.“

En bij “hier” staat dan een skakel naar ‘Omgaan met paranormale kinderen‘, dat we dus gelijk even meenemen, als we dan toch bezig zijn.

“Zijn niet alle kinderen gelijk? Vandaag de dag worden er heel veel paranormale kinderen geboren. Ook wel sterren kinderen of kristal kinderen genoemd. Deze kinderen of (jong) volwassenen hebben een hoger trillingsniveau als andere kinderen. Hun ontwikkeling als baby gaat meestal in een razend tempo. Ze zijn eigenlijk maar heel kort baby.“

“Sterren kinderen” (wij zouden ‘sterrenkinderen’ of ‘sterrekinderen’ schrijven) of “kristal kinderen” (waar wij ‘kristalkinderen’ zouden schrijven)? Wat is dat voor kul? En “trillingsniveau”? Dat herkennen wij uit de Celestijnse Belofte, een belachelijk boek dat wij ooit doorgenomen hebben, omdat wij nu eenmaal dol zijn op humor, vooral als het niet zo bedoeld is. Als wij ons goed herinneren werd er in genoemd boek gesteld dat iedereen zich op een bepaald “trillingsniveau” bevindt, dat je kunt bijleren om harder te gaan trillen en als je hard genoeg trilt, word je onzichtbaar, zoiets.

“Het komt zelf voor dat paranormale kinderen en peuters nog herinneringen hebben aan vorige levens. Hun ouders weten daar dan vaak geen raad mee. Ze vertellen dingen die ze eigenlijk (gezien hun leeftijd) niet kunnen weten. Spiritueel maar ook aardgebonden zijn deze paranormale kinderen verder met hun inzichten en levensdoelen.“

Zweefkezerij van de bovenste plank. En zo keutelt het nog een poosje voort, wat u, als u nix beters te doen heeft, zelf maar even moet gaan bekijken. Vinden ze vast leuk op die webzijde, een paar bezoekers extra. Wij citeren alleen nog dit:

“Maar hoe kun je nu het beste omgaan met deze paranormale kinderen? In ieder geval hebben deze paranormale kinderen heel veel liefde, begrip en vertrouwen nodig. En laat ze zich ontwikkelen op hun eigen manier. Ga ze niet vertellen dat het allemaal onzin is wat ze horen, voelen, zien of weten. Praat erover en laat ze merken dat jij hun geloofd. Dat geeft ze vertrouwen, waardoor ze open blijven staan en zich niet af gaan sluiten van anderen. Of zich in zichzelf gaan keren met alle gevolgen van dien.“

Dat kinderen liefde, begrip en vertrouwen nodig hebben, willen wij voor het gemak wel even beamen, hoewel er een heleboel kanttekening bij te plaatsen zijn, dus dat geldt dan ook voor ‘paranormale’ kinderen. Wat kinderen echter vooral nodig hebben, is onderwijs en opvoeding. Men dient ‘paranormale’ kinderen dus vooral te laten merken dat men er geen barst van gelooft en vervolgens moet de ‘paranormale’ kinderen worden uitgelegd waarom zij niet paranormaal zijn.

Mocht het ‘paranormale’ kind in quaestie echt geschift blijken, dan dient het onverwijld naar de psychiater te worden doorverwezen en mocht het ‘paranormale’ kind in quaestie alleen maar stronteigenwijs blijken te zijn, dan kan men veelal volstaan met een welgemikte schop onder het hol. En nu gaan wij nog even nagenieten met een lekker kopje koffie, want zo zijn wij ook.

29-10-2012 11.41 | Door: De Grote Vrager | Categorie: Koppen, Onderwijs, Zweefkezerij