De wielen van de bus gaan rond, maar niet als hij stilstaat

Wij zaten wat vakliteratuur te bestuderen in de redactiebibliotheek toen wij op deze passage stuitten:

“Wie het voor het eerst ziet, kijkt ongetwijfeld raar op: vlak voordat een groepje kosmonauten bij de Kazachstaanse ruimtehaven Bajkonoer aankomt, zet de chauffeur de bus aan de kant. De ruimtevaarders stappen uit, lopen naar de rechterkant van de bus en plassen daar tegen het achterwiel aan. Niet omdat ze het niet meer kunnen ophouden, maar voor goed geluk. Ze doen daarmee Joeri Gagarin na, de eerste mens in de ruimte. Wanneer hij in 1961 op weg is naar zijn raket moet hij zo nodig plassen dat Gagarin zijn chauffeur maant te stoppen en zichzelf leeg laat lopen.“

(Bron: Ruimtevaart voor in bed, op het toilet of in bad, ISBN 978 90 453 1685 7, hoofdstuk Ruimtevaartrituelen, eerste alinea)

Onmiddellijk schoot ons te binnen wat een onzer collegae overkwam in 1987 in Novgorod: samen met zijn chauffeur werd hij beboet omdat ze over een wiel van hun eigen bus stonden te pissen.

Er is sindsdien veel veranderd, maar inclusief de invloed van aardbevingen, modderlawines, aardverschuivingen, erosie, volksverhuizingen, zon, wind, water, ledenvergaderingen, afzwemmen, de griep, eindexamen, buluitreiking, arbeidsmarkt, politieke omwentelingen, internet, dopingschandalen, nog een keer de griep en Kubuś Puchatek is de afstand tussen Novgorod en Bajkonoer ongetwijfeld nog wel zo’n beetje wat hij toen was. Nu is het 2587,7 kilometer en zelfs als het toen honderd meter meer of minder was, werden de beide buswielbeplassers vast niet beboet omdat de politie dacht dat ze onderweg waren naar de ruimtehaven om daar te wachten tot er niemand keek en dan gauw te gaan pleziervliegen met een gereedstaande raket.

En weliswaar had je de communisten daar toen nog, maar ook toen dacht niemand dat er dagelijks raketten gelanceerd werden of zelfs maar met draaiende motor klaar stonden, behalve misschien een slechtgeïnformeerde liefhebber van het werk van Carl Barks en aangezien dat heel erg kapitalistisch en verderfelijk was, liepen er in de Sovjetunie maar weinig van die liefhebbers los rond en waren ze zelden in dienst bij de verkeerspolitie.

Wij denken dat wij het bedrag nog wel ergens op een papiertje hebben staan, maar we weten op dit moment even niet waar, dus zeggen we uit ons hoofd dat het om honderd roebel per hoofd van de plasgroep ging. Als dat restaurant direct over de grens (gezien vanaf Torfjanovka) in Vaalimaa nog bestaat en u daar toevallig in de buurt bent, zou u even kunnen vragen of ze het gastenboek van 1987 nog kunnen vinden, want daar moet het ook in staan.

Honderd roebel was in die tijd officieel best een boel geld, en voor de gemiddelde Sovjetrus nog meer, maar voor ons en onze collegae viel dat wel mee. Voor ons zal het ongeveer een tientje, hooguit twee, zijn geweest en voor onze collegae die geen Pools spraken het dubbele. Daarom hebben we er met zijn allen ook hard om gelachen, want bedragen in speelgoedgeld hadden dat effect op ons. Maar ook als het een serieus te nemen bedrag was geweest, wees de hoogte er niet op dat de boete iets te maken had met de gedachte dat de beide geverbaliseerden verdacht werden van activiteiten die het Vijfjarenplan of het Sovjetruimtevaartprogramma in gevaar zouden kunnen brengen.

Om een kort verhaal niet nodeloos nog langer te maken, houden wij het er maar op dat die jongens toen gewoon op de bon geslingerd zijn omdat ze net toen er een agent voorbijkwam iets stonden te doen wat niet mocht.

8-03-2016 12.37 | Door: Stommeling Jones | Categorie: Aardrijkskunde, Automobilisme, Beesten in het nieuws, Boeken, Finland, Gekte en oplichterij, Juridisch, Personen, Rusland, Strips, Techniek, Toerisme, Wetenschap